اقرار به نسب در حقوق مدنی ایران و فقه اسلامی، با نگاهی به رویه قضایی
نوع مقاله : مقاله علمی - تخصصی
چکیده
مسائلی که در این بحث و تحت عنوان اقرار به نسب در حقوق مدنی ایران و فقه اسلامی مطرح شده عمدتاً مفهوم نسب و اقرار به آن، آثار و خصوصیات اقرار به نسب در فقه امامیه، مذاهب اهل سنت، قانون مدنی ایران و همچنین آزمایشهای ژنتیکی بهعنوان اماره اثبات نسب بانگاهی بر رویه قضیه است. البته عموماً و بیشتر در این پژوهش تکیه بر اقرار به فرزندی شده؛ چراکه حجم مطالب مربوط به اقرار گسترده میباشد و رعایت «أهم فالأهم» شده است. هدف از ارائه پژوهش در این باب بررسی مسائلی بوده که در قانون مدنی ایران و همچنین کتب فقهی کمتر به آن اشاراتی شده است. در قانون مدنی ما این موضوع در ماده 1273 موردتوجه قرار گرفته بدینشرح که «اقرار به نسب درصورتی صحیح است که اولاً تحقق نسبت برحسب عادت و قانون ممکن باشد ثانیاً کسی که به نسب او اقرار شده است تصدیق کند مگر در مورد صغیری که اقرار به فرزندی او شده به شرط آنکه منازعی دربین نباشد.» حال بادقت در مفاد ماده مذکور این نتیجه حاصل میشود که پارهای مسائل که بااینبحث ارتباط دارند مدنظر قرار نگرفته و درعمل جای توضیح و تفسیر پیدا میکنند که باید بااستناد به منابع و فتاوی معتبر فقهی راهحلی را در این خصوص جست که سعی شده است باتجزیه و تحلیل نظری و بااستفاده از کتب و مقالات حقوقی، درحد امکان مسائلرا بررسی نمود و نتایجی را از این مباحث بهدست آورد و دیگر اینکه پیشنهادشده که باتوجهبه متفاوتبودن ارکان اقرار در اقرار به نسب و پیشرفت علم ژنتیک، قانونگذار در ادله حقوقی، از مباحث علمی روز مانند آزمایش DNAبههمراه و درکنار ادلهای چون اقرار استفاده نماید.