بی‌گمان، عمل قانونگذاری بدون توجه به غایاتی که حکم به جهت ذاتشان به آنها تعلق می‌گیرد، آشوب‌زا و غیرحکیمانه می‌باشد. در شریعت اسلامی که شریعت مبتنی بر حکمت است، فن مقاصد در جهت تبیین غایات احکام تشریع اسلامی می‌باشد. در این میان برخی مقاصد تشریع را شامل پنج مقصد حفظ دین، جان، عقل، نسل و مال دانسته‌اند و برخی عرض را هم به عنوان مقصدی در کنار این مقاصد یاد می‌کنند. صرف‌نظر از این که برخی این مقاصد را ناکافی پنداشته و جایگاه مواردی همچون «عدالت»، «نوع‌دوستی» و «امنیت» را خالی می‌دانند، پرسش این است که ترتیب مقاصد تشریع در دین اسلام چگونه است؟ در مقام رفع تعارض، در میان مقاصد پنج‌گانه یا شش‌گانه کدام یک مقدّم می‌شود؟ چه سنجه‌هایی برای رفع تعارض میان مصلحت‌ها و مفسده‌های ناشی از مقاصد یاد شده وجود دارد؟ و ما در این مقاله به چنین پرسش‌هایی می‌پردازیم.
عزیزاللهی, محمدمهدی, فتحی, بدیع, & ناصری دولت آبادی, مهدی. (1396). ترتیب مقاصد قانونگذاری در اسلام و سنجه‌های رفع تعارض میان آنها. فصلنامه قضاوت, 17(92), 1-24.
MLA
محمدمهدی عزیزاللهی; بدیع فتحی; مهدی ناصری دولت آبادی. "ترتیب مقاصد قانونگذاری در اسلام و سنجه‌های رفع تعارض میان آنها". فصلنامه قضاوت, 17, 92, 1396, 1-24.
HARVARD
عزیزاللهی, محمدمهدی, فتحی, بدیع, ناصری دولت آبادی, مهدی. (1396). 'ترتیب مقاصد قانونگذاری در اسلام و سنجه‌های رفع تعارض میان آنها', فصلنامه قضاوت, 17(92), pp. 1-24.
VANCOUVER
عزیزاللهی, محمدمهدی, فتحی, بدیع, ناصری دولت آبادی, مهدی. ترتیب مقاصد قانونگذاری در اسلام و سنجه‌های رفع تعارض میان آنها. فصلنامه قضاوت, 1396; 17(92): 1-24.
)